Muziekvideo's en gedachten over...

Levensanorexia

30 juni 2020: Muzikale podcast- Hulp voor Atlas Muzikale podcast over het dragen van de wereld. Muziek: Schubert - Der Atlas Bach - koraal Aus tiefer Not Tekst/zang/concept: Alina Rozeboom Piano: Roele Kok

Zingen ligt momenteel zwaar onder vuur, het is heel gevaarlijk. De ene uitbraak na de andere wordt gelinkt aan koren of zingende kerkgemeentes. Ook als je de artikelen verder leest en dan blijkt dat koorleden met griepverschijnselen schouder aan schouder hebben staan zingen blijft toch de boodschap dat zingen gevaarlijk is, hangen. Dat veel mensen zingen missen is jammer maar helaas, er moet eerst worden uitgezocht of het virus zich graag en snel verspreid onder zingende mensen. Gelukkig is het maar een hobby en kan je ook prima zonder, toch? In de maanden voor Corona was ik bezig met het schrijven van een onderzoeksvoorstel naar de positieve effecten van zangles op stressreductie. In mijn lespraktijk en mijn eigen zingen merkte ik hoe zingen zorgt voor meer ademruimte in het lijf en in het hoofd. Dat zingen gezond is wordt al langer verkondigd. Het gaat dan vaak over het zingen in een koor, even niet werken de zinnen verzinnen, samen ademen en hartslagen die samen slaan. Maar is dat alles? Goed zingen vraagt bewustwording van je lijf, waar zit spanning en waar is het slap. Hoe bestuur ik alle spieren die ervoor zorgen dat ik mijn adem kan doseren? Als ik actief inadem, wat doet dat dan met de klank van de stem? Deze bewustwording is essentieel om te kunnen sturen, alleen als je weet waar spanning zit kun je leren die te verleggen en spanning los te laten. Als je het zo bekijkt is zingen eigenlijk een oefening in mindfulness. Goed zingen kan alleen maar als je helemaal ‘in het nu' bent. En zeg nu zelf; dat oefen je toch veel liever met een prachtig lied uit volle borst dan op je matje?

Het jaagt me angst aan, het idee van een anderhalvemetersamenleving. Een samenleving waarin je je familie niet mag omhelzen uit angst voor een virus. Een samenleving waarin je constant op je hoede moet zijn; sta ik te dicht bij; welke route kan ik nemen; hé hoest; gevaar! Een samenleving waarin kerkgang en zingen als gevaarlijk bestempeld worden. Een samenleving waarin je de politie op de stoep kunt krijgen wanneer je buren zien dat er meer dan 3 personen op bezoek zijn. Een samenleving waarin de overheid wil monitoren bij wie je in de buurt bent geweest. Baby’s die niet aangeraakt worden lopen grote psychische schade op en kunnen zelfs overlijden. Ze hebben huidhonger. Lieve woordjes, eten, een schone luier, warmte, een kaartje of een skypegesprek; het is niet genoeg. Verandert dat met de leeftijd? Komt er een moment waarop we prima op anderhalve meter van elkaar kunnen leven zonder aan het gebrek aan contact te lijden? Of is het niet genoeg? Missen we in de zoektocht naar leven niet een essentieel component? Moeten we ons niet eerst de vraag stellen; ‘wanneer leef je?’ voordat we klakkeloos accepteren dat de anderhalvemetersamenleving de norm wordt? Ik sta bekend om mijn striktheid bij het volgen van regels. Ook om 3 uur ’s nachts op een leeg kruispunt in het midden van nergens stop ik voor een rood verkeerslicht, net zo lang tot die op groen staat. Als ik op een nieuwe plek kom lees ik eerst even de bordjes met regels. Het is nu voor het eerst dat ik voel dat ik burgerlijk ongehoorzaam wil zijn. Kennismaken met mijn zusje haar pasgeboren dochter door het raam, mijn dreumes moeten optillen als hij bij oma op schoot wil kruipen, met 1,5 meter afstand wandelen met een vriendin, het is niet genoeg. Dit is niet de samenleving waarin ik wil en kan leven. Het is niet genoeg.

Wat zijn ze fantastisch, wat zijn ze belangrijk; de mensen in de zorg, de ict’ers, de politie, o wacht we zijn de schoonmakers vergeten, o en de pakketbezorgers. Ja díe zijn óók vitaal voor onze samenleving! Deze mensen, daar draait de samenleving op, deze mensen zijn het waard om voor te klappen, om elke persconferentie te worden genoemd. Maar jij; jij niet. Jij die nu thuis zit, plotseling werkeloos geworden of werk met oppas en lesgeven combinerend. Apart gezet, je hoort er niet bij. Je behoort niet tot de ‘doorwerkers’, zo heten ze op de NOS-app. Want alleen met een vitaal beroep werk je, in deze corona tijd. En als je bedrijf in de problemen komt dan zorgen we wel voor je hoor, je aankomen wordt aangevuld tot bijstandsniveau en er zijn allerlei steunmaatregelen dus no worries. Niet de terechte waardering voor deze mensen stuit me tegen de borst. Maar wel dat met de tweedeling een onderscheid wordt gemaakt waaruit je zomaar kunt afleiden dat je er niet toe doet. Elly en Rikkert zongen het vroeger zo: Dit is m'n hand en dat m'n voet 'k Heb ze allebei nodig Waar moet ik heen als héén het niet doet Niets is er overbodig 'k Heb m'n voeten nodig om te lopen En m'n handen om m'n schoenen vast te knopen Hand voet knie oog oor neus keel Alles is nodig niets teveel Alles is nodig niets teveel M'n hand kan niet zeggen tegen m'n voet Ik heb jou niet nodig Stel je es voor dan ging het niet goed Niets is er overbodig Want al kan ik met m'n handen ballen Zonder m'n voeten zou ik op m'n snufferd vallen Hand voet knie oog oor neus haar Alles is nodig voor elkaar Alles is nodig voor elkaar Daar hou ik me dan maar aan vast, wat Rutte ook zegt.

Bij de doop van onze zoon hebben we een lied gemaakt en uitgevoerd. Dit is een opname van dat lied.

Rossini - Crucifixus uit de Petite Messe Solenelle.