Blogopmaak
Gedachten over... de anderhalvemetersamenleving
Alina • May 15, 2020
De anderhalvemetersamenleving
Het jaagt me angst aan, het idee van een anderhalvemetersamenleving. Een samenleving waarin je je familie niet mag omhelzen uit angst voor een virus. Een samenleving waarin je constant op je hoede moet zijn; sta ik te dicht bij; welke route kan ik nemen; hé hoest; gevaar! Een samenleving waarin kerkgang en zingen als gevaarlijk bestempeld worden. Een samenleving waarin je de politie op de stoep kunt krijgen wanneer je buren zien dat er meer dan 3 personen op bezoek zijn. Een samenleving waarin de overheid wil monitoren bij wie je in de buurt bent geweest.
Baby’s die niet aangeraakt worden lopen grote psychische schade op en kunnen zelfs overlijden. Ze hebben huidhonger. Lieve woordjes, eten, een schone luier, warmte, een kaartje of een skypegesprek; het is niet genoeg. Verandert dat met de leeftijd? Komt er een moment waarop we prima op anderhalve meter van elkaar kunnen leven zonder aan het gebrek aan contact te lijden? Of is het niet genoeg?
Missen we in de zoektocht naar leven niet een essentieel component? Moeten we ons niet eerst de vraag stellen; ‘wanneer leef je?’ voordat we klakkeloos accepteren dat de anderhalvemetersamenleving de norm wordt?
Ik sta bekend om mijn striktheid bij het volgen van regels. Ook om 3 uur ’s nachts op een leeg kruispunt in het midden van nergens stop ik voor een rood verkeerslicht, net zo lang tot die op groen staat. Als ik op een nieuwe plek kom lees ik eerst even de bordjes met regels. Het is nu voor het eerst dat ik voel dat ik burgerlijk ongehoorzaam wil zijn. Kennismaken met mijn zusje haar pasgeboren dochter door het raam, mijn dreumes moeten optillen als hij bij oma op schoot wil kruipen, met 1,5 meter afstand wandelen met een vriendin, het is niet genoeg. Dit is niet de samenleving waarin ik wil en kan leven. Het is niet genoeg.
Levensanorexia
30 juni 2020: Muzikale podcast- Hulp voor Atlas Muzikale podcast over het dragen van de wereld. Muziek: Schubert - Der Atlas Bach - koraal Aus tiefer Not Tekst/zang/concept: Alina Rozeboom Piano: Roele Kok
Zingen ligt momenteel zwaar onder vuur, het is heel gevaarlijk. De ene uitbraak na de andere wordt gelinkt aan koren of zingende kerkgemeentes. Ook als je de artikelen verder leest en dan blijkt dat koorleden met griepverschijnselen schouder aan schouder hebben staan zingen blijft toch de boodschap dat zingen gevaarlijk is, hangen. Dat veel mensen zingen missen is jammer maar helaas, er moet eerst worden uitgezocht of het virus zich graag en snel verspreid onder zingende mensen. Gelukkig is het maar een hobby en kan je ook prima zonder, toch? In de maanden voor Corona was ik bezig met het schrijven van een onderzoeksvoorstel naar de positieve effecten van zangles op stressreductie. In mijn lespraktijk en mijn eigen zingen merkte ik hoe zingen zorgt voor meer ademruimte in het lijf en in het hoofd. Dat zingen gezond is wordt al langer verkondigd. Het gaat dan vaak over het zingen in een koor, even niet werken de zinnen verzinnen, samen ademen en hartslagen die samen slaan. Maar is dat alles? Goed zingen vraagt bewustwording van je lijf, waar zit spanning en waar is het slap. Hoe bestuur ik alle spieren die ervoor zorgen dat ik mijn adem kan doseren? Als ik actief inadem, wat doet dat dan met de klank van de stem? Deze bewustwording is essentieel om te kunnen sturen, alleen als je weet waar spanning zit kun je leren die te verleggen en spanning los te laten. Als je het zo bekijkt is zingen eigenlijk een oefening in mindfulness. Goed zingen kan alleen maar als je helemaal ‘in het nu' bent. En zeg nu zelf; dat oefen je toch veel liever met een prachtig lied uit volle borst dan op je matje?